Ten termin odnosi się zatem do wielu arytmii, nie jest więc określeniem specyficznym, ale raczej zbiorczym. Zwykle odnosi się on do trzech podstawowych typów arytmii: AVNRT, tachykardii przedsionkowej oraz zespołu Wolffa-Parkinsona-White?a.

Jakie są objawy częstoskurczów nadkomorowych?

Palpitacje lub cwałowy, galopujący rytm serca to objawy najczęściej podawane przez pacjentów. Niektórzy pacjenci w ogóle nie odczuwają tych zaburzeń rytmu (rzedko). Wśród objawów obecne są również duszności, omdlenia, osłabienie, ból zamostkowy. 

Co powoduje częstoskurcze nadkomorowe?

U większości pacjentów z SVT stwierdza się dodatkową drogę przewodzenia, która powoduje szybkie bicie serca. Znaczna część przypadków SVT ma pochodzenie genetyczne. Czasem mogą też pochodzić z ogniska ektopowego, czyli innego miejsca w sercu niż prawidłowo. Innymi słowy, osoby urodzone z tą dodatkową drogą nie prezentują żadnych objawów aż do 20-30 roku życia, a niektórzy nawet do 60-70.  Ważne jest, by pacjenci zwrócili uwagę na mechanizm spustowy SVT. W wielu przypadkach jakaś konkretna czynność lub substancja wywołuje napad tachykardii nadkomorowej. Często są to kofeina, alkohol i sytuacje stresowe. 

Konsekwencje częstoskurczów nadkomorowych

W większości przypadków SVT nie prowadzą do zgonu. Tym niemniej, u niektórych pacjentów, u których rytm serca jest bardzo szybki (rzędu 250bpm), można spodziewać się poważnych konsekwencji jak omdlenie czy nawet nagła śmierć. 

Możliwości leczenia

Większość SVT może być leczonych przy pomocy leków (farmakologicznie), jednak na dłuższą metę sprawia to pewne trudności i pacjentom i lekarzom. Jedynym leczeniem, rokującym pełne wyleczenie jest zabieg ablacji RF. Jako procedura małoinwazyjna, ablacja stanowi bardzo dobrą alternatywę dla farmakoterapii.