Pacjenci z migotaniem przedsionków stanowią coraz większą grupę chorych. Światowi eksperci są zgodni, co do tego że mamy do czynienia epidemią migotania przedsionków.
Wiadomo od dawna, że ćwiczenia fizyczne mają pozytywny wpływ na przebieg choroby wieńcowej oraz niezaawansowanej niewydolności serca, jednak nie ma jednoznacznych danych jak ćwiczenia wpływają na pacjentów z migotaniem przedsionków.
W numerze z listopada 2011 American Heart Journal ukazał się artykuł dotyczący wspomnianego wyżej problemu. Autorzy poddali badaniu 49 pacjentów z utrwalonym migotaniem przedsionków. Osoby te były losowo przydzielone do dwóch grup: jednej uprawiającej aerobik przez 12-tygodni i drugiej kontrolnej. Następnie dokonano pomiaru rzutu serca, jakości życia używając skali SF-36 i MLHF-Q, peptydów natriuretycznych oraz pacjentów poddano 6 minutowemu testowi chodu (6MWT). Pacjenci uprawiali aerobik w 5 osobowych grupach pod kontrolą doświadczonego fizjoterapeuty. Ćwiczenia obejmowały rower stacjonarny, chodzenie po schodach, bieganie, fitness z piłką oraz trening interwałowy. Ćwiczenia trwały po 60 min 3 razy w tygodniu, przy czym przez co najmniej 30 min trening wykonywany był na 70% maksimum zgodnie ze skalą Berga.
Ogólne efekty treningu obejmują spadek częstości rytmu serca, wzrost wymiaru końcoworozkurczowego serca oraz maksymalnej frakcji wyrzutowej. Wysiłek fizyczny prowadzi do wzrostu odporności mięśnia sercowego na niedokrwienie i opóźnia starzenie się komórek serca. Efekty hemodynamiczne wynikające z ćwiczeń fizycznych są zdecydowanie pozytywne. Wzrost tolerancji wysiłku i wzrost maksymalnej frakcji wyrzutowej przekładają się bezpośrednio na lepszą jakość życia. Dobre samopoczucie pacjentów regularnie uprawiających sport to ważny czynnik psychologiczny niejedokrotnie przekładający siępozytywnie na leczenie.
Badanie wykazało, że krótkoterminowe ćwiczenia fizyczne wpływają pozytywnie na wydolność fizyczną, rytm serca oraz jakość życia pacjentów z migotaniem przedsionków. Nie wpływają jednak na poziom peptydów natriuretycznych, jednak można podejrzewać, że wynika to ze stosunkowo krótkiego czasu treningu. Te wnioski wydają się być w zgodzie z tymi, wynikającymi z podobnych badań dotyczących pacjentów z dusznicą bolesną.
Wyniki badania mogą stanowić podstawy do włączania aktywnych ćwiczeń sportowych do rehablilitacji pacjentów z migotaniem przedsionków. W związku z tym, że w badaniu 96% pacjentów z migotaniem było w stanie wykonywać program ćwiczeń można podejrzewać, że duża grupa chorych może podelgać takim programom rehablilitacyjnym. Należy jednak podkreślić niepełny wymiar badania, należy przedsięwziąć doświadczenia określające ryzyko uprawiania sportu przez osoby z migotaniem przedsionków, zbadać zmiany zużycia tlenu przez serce u tych pacjentów i przebadać duże, dobrze dobrane grupy żeby móc wysunąć zdecydowane i jednoznaczne wnioski.
P.S. Osbak, M. Mourier, i wsp. Am Heart J 2011;162:1080-7
