Zaburzenia oddychania w czasie snu są powszechne, jednak wydają się niedodiagnozowane wśród pacjentów z niewydolnością serca (HF). Podczas, gdy częstość obturacyjnego bezdechu sennego (OBPS) u pacjentów z niewydolnością serca jest podobna do populacji ogólnej, to oddech Cheyene?a ? Stokes?a z bezdechem centralnym jest obserwowany u pacjentów z HF w ponad 50%. We wcześniejszych publikacjach sugerowano, że u pacjentów z HF zarówno OBPS jak i bezdech centralny wiążą się z podwyższoną śmiertelnością w mechanizmie aktywacji neurohumoralnej oraz progresji niewydolności, zwiększoną częstością migotania przedsionków oraz nagłych zgonów sercowych.

Wszczepialne kardiowertery- defibrylatory (ICD) stały się terapią pierwszego rzutu w zapobieganiu nagłym zgonom sercowym u pacjentów z grup wysokiego ryzyka zagrażających życiu arytmii komorowych oraz migotaniu komór. Większość pacjentów z wszczepionym ICD cierpi również na niewydolność serca w związku z kardiomiopatią niedokrwienną. Relacja pomiędzy zaburzeniami oddychania w czasie snu i całkowitą śmiertelnością u pacjentów z ICD jest nieznana. Badacze z renomowanych światowych ośrodków podjęli badania opublikowane na łamach Europace o charakterze prospektywnym wśród pacjentów z ICD, by określić czy zaburzenia oddychania z czasie snu wiążą się ze zwiększoną śmiertelnością i czy terapia ICD poprawia przeżycie.

Całonocne badanie snu zostało przeprowadzone na grupie 204 pacjentów z ICD nie mających bezdechu sennego i nie wykazujących senności w czasie dnia. 70 pacjentów (34%) nie miało bezdechu sennego, 105 pacjentów (51%) wykazywało centralny bezdech senny, a 29 pacjentów (14%) miało obturacyjny bezdech senny. Podczas 38+26 miesięcy obserwacji, 80 pacjentów (39%) doznało skutecznych i adekwatnych wyładowań z ICD z powodu częstoskurczu komorowego lub migotania komór, a 54 pacjentów (26%) zmarło. W szerokiej analizie statystycznej metodą Cox?a wykazano, że centralny bezdech senny nie jest czynnikiem ryzyka całkowitej śmiertelności i nie wiąże się z adekwatnymi wyładowaniami ICD.

Niezdiagnozowane zaburzenia oddychania w czasie snu są częste u pacjentów z wszczepionym ICD. Autorzy publikacji podkreślają w konkluzji, że analiza zgromadzonych danych nie potwierdza, że zaburzenia oddychania w czasie snu pochodzenia centralnego są niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu ani adekwatnych wyładowań ICD.

Wolfram Grimm, Sandra Apelt, Nina Timmesfeld, Ulrich Koehler Europace (2013) 15, 515?522